Het geheim van anti-rimpelcrème
Mijn overgrootmoeder vierde haar honderdste verjaardag omringd door een grote schare kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Bij iedere felicitatie vroeg ze beduusd of dat werkelijk waar was, dat ze honderd was geworden. “Honderd ….”, mompelde ze dan tevreden, en je zág haar wegdromen naar het meisje dat een kleine eeuw geleden op klompen door het Friese dorpje klepperde. Haar rug was kromgetrokken als een gedroogd appeltje. De donkerblauwe feestjurk slobberde om haar dunne lijf. Toch was ze voor ons, achterkleinkinderen, een indrukwekkende verschijning vanwege haar onwaarschijnlijk rimpelige gezicht. Diep doorgroefd was het, als een verfrommeld stuk papier.
Toen ik de eerbiedwaardige leeftijd van dertig bereikte, gaven plagerige vrienden me een potje Oil of Olaz cadeau om aanstormende ouderdomsverschijnselen te bestrijden. Op de televisie werd de crème aangeprezen door een pakweg vijftigjarige dame met de huid van een twintigjarige. Hoe dat kon, hield ze in het midden: “het geheim van een jonge huid is het geheim van Olaz”.
Cosmeticafabrikanten zetten zich onvermoeibaar in voor de rimpelloze dameshuid. Jaar na jaar verschijnen nieuwe crèmepjes op de markt die nog meer jeugdigheid beloven. Als ik me 28 dagen consequent insmeer met Olaz Total Effects levert dat zichtbaar resultaat op, belooft de website. Als bewijs staan er foto’s van een jongedame, voor en na.
Op verzoek van de Plastic Soup Foundation nam de Vrije Universiteit Amsterdam een likje anti-rimpelcrème onder de loep (Olaz anti-rimpel SPF15 dagcrème). In zo’n potje blijken ongeveer 1,5 miljoen piepkleine stukjes polyethyleen te zitten, plastic dus. Iedere keer dat je deze crème gebruikt, wrijf je ongeveer 90.000 stukjes plastic op je gezicht.
Grote kans dat je wat van dat plastic inslikt, als er crème op je lippen komt of aan je vingers blijft zitten. De plasticdeeltjes die de onderzoekers aantroffen, zijn zo klein dat ze zich door de darmwand zouden kunnen wringen en in je bloed en organen kunnen komen. Of dat echt gebeurt en wat dat met je gezondheid doet, is nu nog niet bekend.
Mijn cadeautje van destijds staat nog altijd in de kast, onaangeroerd, want ik koester het als een vrolijke herinnering. Daar blijft je geest misschien wel jong bij, maar je huid niet. Die begint dan ook kenmerken van een vijftigplusser uit het pre-Olaz-tijdperk te vertonen: tevreden op weg naar verfrommeld, maar plasticvrij papier.
Renske Postma