Fingerspitzengefühl

Wie ben ik? Het is zo’n vraag waar ik mijn hele leven mee dacht te kunnen doen. Een vraag om op miezerige dagen over te mijmeren, terwijl je ogen proberen een regendruppel te volgen. Die je de ene keer op de grootsheid van de kosmos en de andere keer op de lichtheid van het bestaan wijst. Een vraag die je altijd op zak hebt. Waar je lekker op kunt kauwen en sabbelen als je vakantiebibliotheek voortijdig is uitgelezen of een verlate trein je laat wachten op een winderig station. Nooit duurt het wachten te lang, want met ‘wie ben ik’ hangt onlosmakelijk samen ‘wie is de ander’. En van die ander zijn er veel. 

Terwijl ik met een beetje geluk nog een half leven te gaan heb, is mijn mysterie onlangs volkomen onverwacht opgelost. Het antwoord blijkt groots noch diepzinnig. Het ontbeert zelfs de schoonheid van de eenvoud. Zeker is dat ik het altijd in de verkeerde hoek heb gezocht. Nooit zou ik op dit antwoord zijn gekomen, al had ik ellenlange vakanties boekloos moeten overleven en had geen trein ooit nog tijdig het station bereikt.

De onthulling overkomt me bij een balie. Of ik mijn wijsvinger nog even op een piepklein kopieerapparaatje wil leggen. En daarna voor de zekerheid ook mijn duim. Lief lachend zegt het baliemeisje dat nu onomstotelijk vaststaat wie ik ben.